Ellen en Ilse (laatste jaars studenten vroedkunde aan de Erasmushogeschool in Brussel) waren zeven weken in de Filipijnen en stuurden ons wekelijks vrolijke updates. Inmiddels zijn ze terug, dus houden we een korte Q&A om te horen hoe ze het hebben gehad!
Work the World: Nu je terug bent, over welk moment hebben jullie het nog veel?
Ilse: Ik heb het nog vaak over de geboorte van de tweeling. Het was een zeer unieke ervaring om deze bevalling te mogen uitvoeren. Dit is iets waar je hier in België als student enkel naar kan kijken, waar je zelf niet aan kan deelnemen. Daarom vond ik het zeer fijn dat de artsen en vroedvrouwen in de Filipijnen mij deze kans wilden geven en me hierin ook vertrouwden.
Ellen: We hebben het dikwijls nog over de verloskamer zelf, aangezien er zoveel verschillen zijn met België. Vrouwen zijn daar zo stil, ten opzichte van hier. Bovendien zijn de mensen er zo vriendelijk en hebben ze zoveel vertrouwen in ons, dat is echt een onbeschrijfelijk gevoel. Wat we zeker ook niet zullen vergeten, zijn de ervaringen die we daar hebben opgedaan, de vrienden die we er hebben gemaakt en natuurlijk ook alle mooie plekken die we hebben bezocht.
Work the World: Zijn er meer zaken je altijd bij zullen blijven?
Ilse: Het blijft me nog steeds imponeren hoe vrouwen daar omgaan met hun pijn zonder pijnstillers. Dat is ook een punt dat ik nog altijd aangeef aan mensen die me hier vragen hoe onze stage in de Filipijnen geweest is. Ook de dankbaarheid blijft steeds in mijn gedachten. Ik merk dat ik me hier in ons eigen land makkelijker erger aan mensen die onvriendelijk zijn. Nu nog meer dan vroeger. Iets anders dat me zeker bij zal blijven was de bevalling van een baby van meer dan 5 kg. Het was de eerste keer van al mijn stage-ervaringen dat ik een baby had die zoveel woog. Ook dat heel het team klaar stond om mee te helpen bij deze bevalling vond ik zeer mooi om te zien. Iedereen staat er altijd voor elkaar klaar om een handje toe te steken.
Ellen: De dankbaarheid van de vrouwen is zeker iets dat mij zal bijblijven. De man wordt in de verloskamer niet toegelaten, waardoor het toch een fijn moment is als je iets voor deze vrouwen kan betekenen en hen toch een gevoel van vertrouwen kan geven. Je houdt het bijna niet voor mogelijk dat je man niet aanwezig mag zijn als je moet bevallen, dus dat is toch iets dat je bijblijft. Bovendien hebben deze vrouwen geen privacy en wordt zo goed als alles gedaan zonder verdoving. Opmerkelijk was toch ook wel hoeveel doodgeboorten er hier aanwezig waren, omdat vrouwen amper prenataal worden opgevolgd. Als er een vrouw op het verloskwartier aankomt, weet je van niets. Wegens het tekort aan bedden moet alles hier snel gaan en maakt men een selectie van de vrouwen die het snelst zullen bevallen: alleen zij worden dan op de verloskamer toegelaten.
Work the World: Wat waren op medisch gebied de hoogtepunten voor jullie persoonlijk?
Ilse: Best wel veel eigenlijk. De bevalling van de tweeling natuurlijk, maar ook de geboorte van een kindje in aangezichtsligging en het kindje van meer dan 5 kg. Op een bepaald moment stond ik aan de ingang van de verloskamers om vaginale onderzoeken uit te voeren en ineens merkte ik dat de navelstreng uitgezakt was (dit kan dus heel gevaarlijk zijn). Het was voor mij echt fijn om te zien dat ze hier zeer snel en goed gehandeld hebben.
Ellen: Het vertrouwen dat zowel de dokter en vroedvrouwen als de patiënten je geven in combinatie met de handelingen die je hier allemaal mag verrichten. Ik weet nog hoe gelukkig ik was toen ik mijn eerste stuitbevalling mocht uitvoeren: daar kan je in België als student enkel maar van dromen! De aantal doodgeboorten zullen me ook wel bijblijven en de twee mama's die helaas overleden zijn wegens het tekort aan materiaal. Verder was het op medisch vlak heel leerrijk. Ik heb veel meer leren vertrouwen in mezelf en dit was alles bij elkaar een prachtig uniek moment.
Work the World: Hoe heeft deze ervaring je veranderd? Waar merk je dat aan?
Ilse: Ik bekijk toch bepaalde zaken op een andere manier. Door mijn stage in de Filipijnen heb ik geleerd om de technieken toe te passen op een zeer basic manier. En daar heb ik gemerkt dat deze manier ook goed is. Wij grijpen zo vaak naar onze technologische snufjes, wat het ons vooral gemakkelijker maakt. Maar we moeten ons de vraag eens stellen of dit allemaal wel nodig is?
Ellen: Ik merk dat ik meer uit mijn schulp ben gekropen en veel meer zelfvertrouwen heb gekregen. Bovendien zie je hier hoe deze mensen zo tevreden zijn met kleine dingen dat je zelf ook tevredener wordt met de kleine dingen in het leven. De mensen zijn hier zo lief, geven je zoveel vertrouwen en behandelen je echt als één van hen. Ik heb ook geleerd om meer mijn plan te trekken en zelfstandiger te worden. Ik heb mezelf ook echt "gevonden" aan de hand van deze ervaring en ben veel volwassener geworden in bepaalde zaken.
Work the World: Wat wil je andere studenten meegeven die overwegen op buitenlandse stage te gaan?
Ilse: Het is een heel unieke ervaring en het is dan ook zeker aan te raden om op buitenlandse stage te gaan. Je leert er heel veel, niet alleen op medisch vlak, maar ook op persoonlijk vlak. Je leert jezelf kennen in bepaalde situaties en je leert om te gaan met zaken waar wij in ons eigen land voor worden afgeschermd.
Ellen: Ondanks de twijfels die je misschien in het begin wat hebt, is dit zeker een unieke kans die je echt moet grijpen. Bovendien is het een ervaring die je echt kan helpen als student in je handelingen en in het opbouwen van je zelfvertrouwen. Ik heb hier vrienden gemaakt, een prachtig land ontdekt en ben met veel meer zelfvertrouwen teruggekomen. Ik wil zeker nog eens terug!
Work the World: Wat zou je zelf nog willen vertellen?
Lees meer over onze verloskunde stages in de Filipijnen.