2015
Ingrid Bugter studeert aan Maastricht University.
Ingrid Bugter ging aan het eind van haar tweede jaar geneeskunde vier weken naar Ghana. “Stiekem ben je meer te weten gekomen dan je denkt en het voelt niet eens als studeren.”
Waarom koos je voor Work the World?
Het begon met een beetje Googelen. Ik had andere organisaties gezien die goedkoper waren, maar Work the World zag er betrouwbaarder uit en ik vond het fijn dat ze ook Nederlands zijn. Toen ik las over hoe je geholpen en begeleid wordt, kreeg ik het gevoel dat ik hier goed zat.
Ook de lokale staf in Ghana zelf was fantastisch. Ze helpen je meteen; er is altijd iemand die vraagt hoe het gaat en wat je die dag hebt gezien. Je kon altijd alles bij ze kwijt, de kleinste dingen werden meteen voor je geregeld. De eerste week zat ik bij interne geneeskunde, op een afdeling waar mensen met diabetes e.a. in een wachtrij zitten. Daar voelde ik me niet helemaal fijn bij, het was voor mij een beetje saai. Toen werd meteen geregeld dat ik de tweede week naar Accident en Emergency kon.
Tijdens mijn laatste week (op Pediatrics) waren de dokters aan het staken, dus er waren ook geen patiënten. De staf wist dat natuurlijk en heeft uit zichzelf geregeld dat we naar een privé kliniek konden, waar wel patiënten waren. Joe, de program manager, stelde ons voor aan iedereen daar en stak halverwege de dag stiekem z’n hoofd nog even om de hoek om te checken of alles goed ging.
Ik ben zo blij dat ik voor WTW gekozen heb!
Waarom koos je voor Ghana?
Ik wilde eigenlijk naar de Filipijnen. Dat zat alleen vol. Ik was nog nooit buiten Europa geweest en wilde ook altijd al een keer naar Afrika. Er gingen al best veel mensen naar Tanzania, dus ik dacht dat het meer toeristisch zou zijn. Dat is Ghana helemaal niet.
Als je op een toeristische plek zit, ga je toch weer tussen de Westerse mensen leven en ervaar je niet hoe het is om tussen de Afrikanen te wonen. Ik heb dan wel in een Work the World huis gewoond met Britse studenten, maar ik heb wel meegekregen hoe Ghanezen eigenlijk leven. Daar ben ik heel blij om.
Hoe was de Village Healthcare Experience?
Eerst dacht ik dat ik naar een klein dorpje zou gaan met een kleine kliniek. Een week van tevoren werd me gevraagd te wisselen om iets nieuws te proberen. Ik heb een soort extra placement gedaan bij een district hospital. Dat was wel een ziekenhuis, maar kleiner dan waar ik de rest van de tijd zat. WTW overweegt om daar in de toekomst placements te doen, dus gingen wij erheen als Village Healthcare Experience.
Ik was daar met twee meisjes en we woonden in huis bij een jonge vrouw van 28, Rita. Zij was verpleegster in het ziekenhuis en woonde er vijf minuten vanaf. Ze kookte elke ochtend, middag en avond voor ons en stond altijd voor ons klaar. Doordat je die week in een huis bij een Ghanese woont i.p.v. in het Work the World huis leer je ook echt hoe te leven als een Ghanese. Waar ik toen ik klein was alleen frietjes met mijn handen at op mijn verjaardag, heb ik hier zelfs de hele week rijst met mijn rechterhand gegeten! Dat was echt leuk.
In dat ziekenhuis was het heel leuk, want er waren maar twee dokters en verder assistenten. Ik ben tweedejaars medisch student, dus ik heb veel meegekeken en veel geleerd. Er waren ook medische studenten uit Australië die in hun 5de jaar zaten. Zij zaten vier weken in dat dorpje en hadden door hun ervaring een andere rol.
Op woensdag hebben we een screening gedaan bij alle bewoners uit de regio. Ook andere Work the World studenten kwamen vanuit de stad naar het dorpje. We hebben tafels bij elkaar geschoven om mensen te kunnen checken. We hebben de bloeddruk gemeten en glucose gemeten. Heel veel mensen hebben een te hoge bloeddruk of diabetes, maar ze gaan zelf nooit naar het ziekenhuis. Iedereen wist dat je gratis gescreend kon worden, dus de bewoners kwamen er massaal op af. Daarna zijn we met z’n allen naar het strand gegaan en hebben we gevoetbald.
Helaas ben ik erg allergisch voor stof en daarom ben ik één nacht eerder weggegaan. De staf vraagt elke dag hoe het gaat. Toen ik aangaf dat ik niet kon slapen vanwege mijn allergie, werd direct geregeld dat iemand me donderdag op kwam halen.
Medische hoogtepunten: bevallingen
Ik heb twee bevallingen gezien en dat vond ik superleuk, want dat had ik nog nooit gezien! Ik had geen concrete afdeling waar ik ‘stage liep’ tijdens de VHE. Ik heb veel meegelopen met die Australische studenten tijdens de ronde. Mijn vriendin zat bij de verloskunde afdeling en daar ging ik af en toe heen. De eerste dag zou een vrouw bevallen dus zijn we een paar uur langer gebleven. Toen het zover was, ging ze naar een kraamruimte. Dat was allemaal best normaal geregeld (zoals het volgens mij in Nederland ook gaat) en ik heb alles gezien. Een Engelse verloskunde student heeft me zelfs laten zien hoe ik de placenta moet controleren!
De tweede bevalling was voor iedereen een verrassing. We gingen eigenlijk net weg, toen er een vrouw binnenkwam die al bijna moest bevallen. We hielden de contracties nog bij en toen was die vrouw ineens al aan het persen. De verpleegkundige had net één handschoen aan en toen was het hoofdje er al uit. Het was een heel bijzonder moment omdat het zo ineens op het bed gebeurde, midden op de afdeling waar ook andere vrouwen lagen. Het was heel gaaf om te zien en dan helemaal in zo’n setting. Gelukkig was het wel gedaan door iemand die het kon en die er goed in was.
Wat is je qua cultuurverschil het meeste opgevallen?
In het ziekenhuis heb ik het gevoel gehad dat ik echt iets kon betekenen. Ik werd meegevraagd op visite en moest heel proactief zijn. Af en toe naar een patiënt lopen, even een praatje maken en vertellen wat de arts had besloten. Communicatie gaat daar heel anders.
In Nederland focussen we op empathie en privacy. We vragen hoe het gaat en de patiënt heeft het gevoel dat er naar hem geluisterd wordt. Dat is in Ghana heel anders.
In Maastricht had ik in mijn tweede jaar nog geen echte patiënten gezien, dus het was eigenlijk de eerste keer dat ik patiënten zag. Ik kon klinisch niet zoveel betekenen. Het belangrijkste wat ik geleerd heb is niet zozeer medisch inhoudelijk, maar meer hoe de zorg daar gaat. Patiënten krijgen pas iets als ze ervoor betaald hebben. Alle patiënten moesten verplicht een glucosetestje doen, maar dan moesten ze wel eerst betalen. Er was een kindje met malaria en de moeder moest eerst zelf paracetamol halen bij de apotheek. In Nederland krijg je meteen een volledige dosis voordat ze ook maar iets van je weten.
Er lag een meisje van dertien op een brancard op de grond. Wij zijn er naar toe gelopen: haar temperatuur was heel laag, dus we hebben een dekentje over haar heen gelegd. Omdat we slechte geluiden hoorden bij het ademen en haar hart niet normaal klonk, wilden we een ECG maken, maar de familie had geen geld. Het heeft nog uren geduurd voordat dat meisje een test kreeg, omdat de familie eerst het land af moest bellen om geld in te zamelen. Uiteindelijk bleek haar hart zo slecht te zijn dat ze de volgende dag niet meer heeft gehaald.
Mensen komen pas heel laat naar het ziekenhuis. Ze geloven in kruidengeneeskunde of het is te duur of te ver weg. Pas als ze in de eindfase zitten komen ze langs. Wat ik dan toch mooi vond om te zien is dat ik veel dingen zag die ik niet goedkeurde, maar ik was in Afrika, dus ik kon niet anders. Zo heb ik ook een kind gezien met malaria. Het lag helemaal te rillen en wij dachten dat het niet goed zou komen, maar na twee dagen medicijnen liep hij weer helemaal opgeknapt de deur uit.
Ik had wel wat nodig om me te realiseren dat ze wel weten hoe het moet. Het kan ook gewoon goed gaan.
Wat blijft je het meeste bij?
Ten eerste waar het tijdens zo’n stage om draait: alles wat ik in het ziekenhuis gezien heb. Hoe gaat de zorg, wat zijn de struggles en de verschillen met Nederland?
Ik had voordat ik naar Ghana ging wel gelezen hoe pathologische longen klinken en hoe een hart klinkt waarin iets mis is. Nu heb ik daar echt naar geluisterd. In college zeggen ze dat het klinkt alsof je door de sneeuw loopt en dat is ook echt zo.
Tijdens een ronde mocht ik ook voelen aan een buik. Ik zei dan eerlijk dat ik niet precies wist hoe ik het moest interpreteren, maar dat ik dacht dat ik bepaalde dingen voelde. De dokter controleerde dat dan.
Maar ook de hele ervaring met al die studenten uit Engeland en Amerika blijft me bij. Als ik er nu aan denk, vind ik het heel leuk dat ik allemaal vriendinnetjes heb in Engeland. Genoeg slaapplekken als ik een keer op vakantie wil! Maar ook de mensen van de staf en in het ziekenhuis zijn zo lief, ik ben blij dat ik ze ontmoet heb.
De hele ervaring was als een perfecte vakantie: iets nuttigs waar ik wat van leer heb ik kunnen combineren met leuke dingen doen. Voordat ik naar Ghana ging was ik altijd onzeker over mijn Engels. Ik ben nog nooit in mijn eentje ergens geweest waar ik Engels moest praten. Nu ben ik er achter gekomen dat ik het eigenlijk super goed kan. Zodra je er zeker van bent dat je Engels kunt, kan je het ook.
Buiten Europa reizen vond ik superleuk om te doen. En in Afrika zijn, weekendtripjes doen en nieuwe mensen leren kennen; meer kun je eigenlijk niet verwachten van een reis.
Samen met Iris kon ik ook typisch Nederlandse dingen benoemen, we hebben veel uitgewisseld met andere studenten. Ook heb ik geleerd hoe het gaat in Engeland bijvoorbeeld, omdat we daar met die andere studenten zaten. Dat is een soort bonus bovenop leren hoe het in Afrika gaat.
Je gaat je ook kleine dingen beseffen. Het is eigenlijk best goed dat kinderen de hele dag op straat spelen in Ghana in plaats van televisie kijken. Vaak hadden we ook geen stroom. Nu bedenk ik steeds vaker, waar heb je dat eigenlijk voor nodig? Toevallig is gisteren bij ons in Maastricht de stroom een uur uitgevallen. Ik dacht eerst ‘he, nu kan ik geen televisie kijken’, maar ik bedacht me vrij snel dat ik het in Ghana ook niet had. Ook het gebrek aan warm water maakt dat ik nu beter tegen een wat koude douche kan. Ik heb er eerder nog nooit bij stilgestaan dat ik warm water heb, of dat het stroomt, of dat ik stroom heb. Het is helemaal niet zo vanzelfsprekend.
Tips voor studenten?
Ga vooral alleen! Je leert er zoveel van en je moet wel dingen ondernemen.
Denk niet dat je niet moet gaan omdat je pas tweedejaars bent. Ik heb ook niet de kennis om mensen te behandelen, maar met de dokters meelopen en daar alleen al zijn, leert je al genoeg. Je leert van alles over het zorgstelsel. Gewoon veel observeren, dat is zeker niet saai. Stiekem ben je meer te weten gekomen dan je denkt en het voelt niet eens als studeren.
