Marly Peeters

Marly Peeters studeerde in januari af aan Thomas More en ging de zomer daarop voor 10 weken naar Dar es Salaam met Work the World.

Waarom ging je weg met Work the World?

In januari, toen ik bijna was afgestudeerd, was ik al aan het kijken naar organisaties. Bij Work the World zat ik met andere studenten in een huis. Dat leek me beter voor mijn sociale contacten en om mijn verhalen te kunnen delen als ik thuis kwam. Ik heb altijd al gezegd dat ik naar Afrika wilde. Na mijn afstuderen kwam het qua tijd precies goed uit. Tot juli werkte ik in de kraamzorg en daarna liep mijn contract af. Een uitgelezen moment om te gaan dus! Het is altijd al een droom van mij geweest om naar een ontwikkelingsland te gaan en te ervaren hoe het daar gaat in de medische wereld.

Wat zijn de grootste verschillen met thuis?

Ik heb vooral veel geleerd over de cultuur en de verloskundigen in Tanzania. Als verloskundige was ik al afgestudeerd, dus vakinhoudelijk wist ongeveer alles al. Maar ik heb kunnen proeven van de verloskundige zorg in Tanzania en dat was heel bijzonder. De begeleiding van patiënten ontbreekt voor een groot deel en alle vrouwen bevallen zonder pijnstillers. Ze liggen daar op de zaal te lijden en krijgen slaag als ze niet stil zijn. Daar ben ik heel erg van geschrokken.

Ook missen er allerlei materialen. Ik heb een strakke navelomstrengeling meegemaakt waar de mesjes om de navelstreng mee door te snijden, op waren. Toen probeerde ik het maar door te breken met een kocher, wat uiteindelijk gelukkig is gelukt. Een paar keer heb ik ervaren dat de juiste mondmaskers ontbraken bij de reanimatieballonnen, dan heeft de hele reanimatie geen zin. Het zijn van die dingen die heel klein lijken, maar eigenlijk best groot zijn.

Welke cases zul je nooit vergeten?

Ik heb ontzettend veel bevallingen gedaan en van alles is me wel iets bij gebleven. Twee gevallen springen er in mijn gedachten wel meteen uit.

Er was een meisje van 15 dat heel lang was laten liggen met weeën. Het lukte niet vaginaal en het kindje moest uiteindelijk met een keizersnede gehaald worden. Daar was ik bij en toen bleek dat het kindje waarschijnlijk al weken dood was aan de staat van ontbinding te zien. De arts had het over een paar uur of een paar dagen.

Ook heb ik een andere doodgeboorte meegemaakt die een keizersnede had moeten zijn. Keizersneden moeten heel vaak wachten voordat ze naar de OK gaan en tegen die tijd dat ze naar de OK gaan zijn sommige vrouwen, die gepland waren voor een keizersnede, al bevallen. Dit kindje was al dood in de baarmoeder en het bleek ook nog een stuitbevalling te zijn. De voetjes kwamen eruit en toen het lijfje. De armen en het hoofdje kwamen niet en het lukte niet om het hoofdje geboren te laten worden. Er kwam een andere dokter bij die de patiënt vertelde dat ze in een ander bed moest gaan liggen.

de patiënt stapte zo uit haar bed, met de romp en de benen van haar kindje tussen haar benen en liep naar een ander bed. Dat was echt bizar. Uiteindelijk kwam het hoofdje eruit.

Ik vroeg wat ze hadden gedaan als dat niet was gelukt. Dan hadden ze romp eraf gesneden en het hoofdje operatief verwijderd. Ik ben heel blij dat dit niet nodig was.

Wat blijft je het meeste bij van deze ervaring?

Ik ben niet in discussie gegaan, maar heb wel gevraagd naar de verschillen en waarom zij dingen anders deden. Dat wilde ik alleen niet de overhand laten nemen. Na zes weken kwam er een nieuwe student en ik nam haar mee in het proces. Zij maakte me weer alert op hoe het daar eigenlijk gaat en hoe heftig dat is. Toen bedacht ik wel dat 10 weken genoeg was. Ik wilde niet aan de stijl wennen. Het is goed om je bewust te zijn van je verantwoordelijkheid en niet teveel op je te nemen. Dat is soms wel moeilijk, maar ik stond er vrij nuchter in.

Tanzania is een ontwikkelingsland, maar je ziet ook dat het wel Westers kan zijn. Ik vond het heel interessant om de cultuur te leren kennen. Het is daar een en al ‘hakuna matata’, rustig met de flow van de dag mee gaan. Hier in Nederland is alles en iedereen zo gestrest. Als ze daar een dag kunnen leven is het al goed.

Je ging er heen na je afstuderen, in hoeverre was dit een voorbereiding op de praktijk?

Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden door deze ervaring. Tijdens mijn opleiding had ik wat obstakels, maar nu ik in Tanzania ben geweest, ben ik veel zekerder. Als persoon ben ik ook sterker. Vooral doordat je in het huis woont met allemaal vreemde mensen en zo leer je sneller contact maken. Je komt er alleen maar sterker uit en denkt toch: ‘dat heb ik toch maar even gedaan!’ Het is ook wel een kick hoor, ik vond zelfs die 10 weken te snel gaan.

Je stond in de krant! Hoe ben je in de media gekomen en wat heeft het je opgeleverd?

Voordat ik weg ging, werd ik benaderd door het regionale dagblad dat uitgebracht wordt in de omgeving Venray. Ik heb ze verteld waar ik heen ging en waarom. Zij vroegen toen of ik ook achteraf wat wilde schrijven voor een mooi totaalplaatje. Daar kreeg ik heel veel leuke reacties op, ook uit onbekende hoek. Zo is de Thuiszorg van mijn oma betrokken geraakt, die hebben het schijnbaar ook gelezen, haha. Zij hebben geld ingezameld voor verpleegstershorloges en ik heb donaties gekregen voor het ziekenhuis. Dat had ik niet verwacht en was heel tof.

Hoe was de omgang met het lokale team en support van WTW?

Dat was echt super. Dat heeft het echt gemaakt voor mij. Je hebt daar echt een goede combi van leuke dingen doen en werken. Sommigen dachten dat het alleen maar een vakantie was, maar het was juist een mooie balans. Daar heeft het lokale team zeker aan bijgedragen. Ze waren altijd superaardig. Op ieder moment van de dag staan ze voor je klaar en leiden je rond op nieuwe plekken. Zo lief allemaal.

Ik heb zeker nog contact met de groep en via Facebook is het heel makkelijk om contact te houden met het lokale team. Na een paar weken hadden we een heel hecht groepje met 12 mensen, waaronder zeven Nederlanders. Ik heb er net een datumprikker uitgestuurd voor een reünie!

Kun je deze ervaring aanbevelen aan andere studenten? Heb je tips?

Ik zou het zeker aanbevelen! Ik raad iedereen aan om ruim op tijd te beginnen met alles te regelen, dan kun je lekker genieten van de voorpret en het idee dat je erheen gaat. MyTrip van Work the World is een hele handige reispagina die voor je bij houdt wat je allemaal moet regelen. Dan kun je alles mooi inplannen en is het niet zo chaotisch in je hoofd. Zonder MyTrip had ik het niet allemaal kunnen organiseren denk ik. Op werkgebied is het verstandig om proactief te zijn en te zeggen wat je wilt doen. Assertief zijn, vragen stellen. Het loopt allemaal vanzelf.

Ik heb een blog bijgehouden voor kennissen en familie. Daarnaast hield ik ook een dagboekje bij van elke dag. De kleine details vergeet je gemakkelijk, die kun je dan altijd nalezen en weer helemaal voor de geest halen. Kortom, mijn advies is om elke dag zoveel mogelijk te doen, genieten, zien en leren. Alles eruit halen wat er in zin!