2015
Kim Truijen & Astrid van Wijk studeert aan Academie Verloskunde Maastricht.
“Toen we vertrokken hadden we geen idee wat ons te wachten stond of hoe we ons konden voorbereiden op de praktijk. Bij vrouwen die angstig of gespannen zijn voor de bevalling geven we ze vaak het advies, ‘laat los, laat het maar gebeuren, alles komt goed.’ Dat advies hebben we ook op onszelf proberen toe te passen. Na onze reis werden we op het vliegveld opgehaald door Mohammed van Work the World. Na een rondleiding in het huis ontmoetten we onze medebewoners/-studenten. Die kwamen uit Australië, Engeland, Ierland, Schotland en België.”
Privacy in een Afrikaans ziekenhuis
“We kregen een rondleiding in het ziekenhuis langs allerlei verschillende afdelingen. Bij onze afdeling, Maternity Block, wordt gezorgd voor zwangere, barende en kraamvrouwen. De afdeling bestond uit verschillende ruimtes. Een gedeelte voor vrouwen die op controle komen, een gedeelte voor vrouwen met complicaties bij de zwangerschap en een gedeelte voor vrouwen die gaan bevallen. Vanaf 6cm ontsluiting werden vrouwen overgeplaatst naar een verloskamer. Er stonden 8 verlosbedden die slechts werden gescheiden door een gordijntje. Hierdoor is privacy hier van een hele andere orde. Het enige wat privé was, was de HIV-status van de vrouw. 40% van de vrouwen waren hier besmet met HIV. Van tevoren hebben we geprobeerd ons er iets bij voor te stellen, maar de realiteit overrompelde ons alsnog. De lokale verloskundigen waren erg aardig en wilden van alles van ons leren.”
Bevalling met malaria
ONZE EERSTE DAG BEGONNEN WE MET EEN BEVALLING VAN EEN VROUW DIE GEÏNFECTEERD WAS MET MALARIA. TIJDENS DE BEVALLING WISSELDEN WE ALLEMAAL KENNIS UIT MET DE VERLOSKUNDIGE TER PLAATSE. ZIJ LEGDE ONS VAN ALLES UIT EN WIJ GAVEN HAAR AANWIJZINGEN OVER DE HOUDING EN PERSTECHNIEK VAN DE BARENDE VROUW. EEN PRACHTIG MEISJE KWAM ZONDER PROBLEMEN TER WERELD.
“Na de bevalling werden vrouwen verplicht om borstvoeding te geven, op een harde houten bank. In Nederland besteden we daar enorm veel aandacht aan, hier leek het allemaal vanzelf te gaan. Tijdens de uren na de zwangerschap wordt vaak één bed gedeeld door meerdere vrouwen en kinderen. Niet alleen tijdens de 8 uur observatie na de bevalling op de kraamafdeling, maar ook op de neonatologie, waar baby’s worden opgenomen die vanaf 28 weken zwangerschap worden geboren.”
Baby’s met een slechte start
“Er werd ook een jongetje geboren met een slechte start: hij was erg slap en haalde geen adem. De lokale verloskundigen hielden hem aan zijn voeten vast, hielden hem op de kop en legden hem daarna bij zijn moeder neer. Dat is iets wat in Nederland nooit gedaan wordt. Daar zouden we naar de reanimatietafel rennen voor ondersteuning. Hier doen ze dat veel later. Je merkt dan wel dat wat je op school leert, ook echt maakt dat je een kind met een slechte start direct herkent. Wij stonden klaar om in te grijpen, maar de verloskundige had niet echt haast. Na een paar minuten, die voelden als een eeuwigheid, werd besloten om het kindje te beademen. Uiteindelijk herstelde hij goed en kon hij naar zijn moeder.”
“De baby’s vlogen ons bijna letterlijk om de oren. Het leek soms wel alsof alle vrouwen spontaan besloten tegelijkertijd te gaan bevallen. Op de verloskamer keken we af en toe al of we een stukje van het hoofdje konden zien. Of voeten, dat is ook een keer gebeurd. In Nederland hadden we dat nooit eerder gezien; we zien dan ook liever kindjes met het hoofdje eerst geboren worden. Omdat deze vrouw te lang lag te wachten op een keizersnede, is ze uiteindelijk vaginaal bevallen. Een stuitbevalling, met de nodige complicaties. Het lijfje ging probleemloos, maar het hoofdje niet. Er werd zo hard aan dat kleine lijfje getrokken dat we ons echt heel erg zorgen maakten. Gelukkig ging het uiteindelijk goed en kon het kindje huilend naar haar moeder. Stuitbevallingen daarna verliepen een stuk gemakkelijker. Een van de meisjes die we later ter wereld hebben geholpen, had 12 vingers. Aan beide pinkjes zat een extra minivinger. Deze extra vingertjes zijn na de bevalling afgebonden.”
“Die moeilijke stuitbevalling is niet de enige lastige bevalling die we hadden. Astrid ervaarde de geboorte van een meisje dat na de geboorte moeite bleek te hebben met ademen. Astrid mocht ondersteunen bij de beademing van deze kleine meid. Ondertussen probeerde Kim tijdens het nageboortetijdperk de moeder met handen en voeten uit te leggen dat het goed zou komen met haar dochter. Niet veel later begon het meisje te huilen en werden moeder en dochter herenigd.”
Geboorte van een kindje met anencefalie
“De meest bijzondere bevalling die we hebben gehad, was niet alleen bijzonder vanuit medisch oogpunt. Het liet ook duidelijk zien hoe anders men hier met het gevoel van de moeder om gaat. Bij een moeder die haar eerste kindje ter wereld zou brengen, stonden allemaal artsen, verpleegkundigen en andere belangstellenden. Toen een deel van het kindje zichtbaar werd, ontdekten we dat het een jongetje was met een anencefalie: een open schedel doordat het gedeelte van de schedel dat normaal gesproken over de hersenen ligt, ontbrak. Een zeldzame aandoening die bij slechts 1 op de 10.000 levendgeborenen voorkomt. Dat het kindje levend geboren werd, was heel bijzonder, wat een klein vechtertje was dit jongetje! Toen het kindje eenmaal geboren was, lieten ze hem heel even zien aan de moeder en daarna werd hij bewonderd door artsen en ander personeel van het ziekenhuis die allemaal foto’s en filmpjes maakten. Niemand bekommerde zich om de kersverse moeder. Wij hebben ons over haar ontfermd en kregen als dank de mooie woorden, ‘God bless you’. Daarna zijn moeder en zoon overgeplaatst naar een groter ziekenhuis in de stad.”
Swahililes en Zanzibar
“Op de eerste dag kregen we ook direct onze eerste Swahili-les. Daar leerden we hoe we iemand gedag konden zeggen en onszelf voor konden stellen. De volgende les gingen we al in als ‘gevorderden’! Doordat we onze Swahili-kennis steeds verder uitbreidden tijdens ons verblijf, konden we het heel goed vinden met de locals. Ze vinden het daar heel grappig als een mazungu (blanke) Swahili spreekt.”
“Ook hebben we tussendoor de handwas gedaan; we hadden kleren bij ons voor 4 maanden in plaats van 4 weken. Onze grenzen werden continu verlegd, haha, wie had dat gedacht?”
“We zijn ook nog een weekend naar Zanzibar geweest, even weg uit de drukte van de stad. Daar konden we met de veerboot vanaf Dar es Salaam heen en hebben genoten van een heerlijk resort en etentje bij The Rock. Dat is een restaurant gebouwd op een grote rots, je hebt er een prachtig uitzicht over de zee. Wat wij niet helemaal door hadden, is dat het waterpeil tijdens ons etentje was gestegen. Waar we op de heenweg nog gewoon over het strand konden lopen, moesten we op de terugweg met een bootje! De volgende ochtend hebben we gezwommen met dolfijnen in zee, wat een onvergetelijke ervaring! Omdat de boottripjes ons wel bevielen zijn we ook nog naar Prison Island gegaan. Geen gevangenen, maar reuze schildpadden bewonen dit eiland en dat maakte onze ervaring compleet.”
Tips voor andere verloskunde studenten
WIJ KUNNEN HET HEEL ERG AANRADEN OM ERVARING OP TE DOEN IN HET BUITENLAND. IN TANZANIA IS DE GEZONDHEIDSZORG, DUS OOK DE VERLOSKUNDE, HEEL ANDERS GEORGANISEERD DAN WIJ GEWEND ZIJN. HET IS VRIJ PRIMITIEF, JE BESCHIKT NIET OVER ALLE TOETERS EN BELLEN, ZOALS IN NEDERLAND. JE LEERT HIERDOOR TE VERTROUWEN OP DE NATUUR. DAARNAAST KREGEN WIJ IN TANZANIA DE MOGELIJKHEID OM HEEL VEEL TE ZIEN EN TE LEREN. WIJ DENKEN ZEKER DAT DIT ONS VERRIJKT HEEFT ALS PERSOON, MAAR OOK ZEKER ALS VERLOSKUNDIGE.
