2017
Kaylee Van De Par studeert aan Maastricht University.
Cambodja, het is misschien niet het eerste land waar je aan denkt, als je denkt aan een medische stage in het buitenland. Dit was bij mij ook het geval, tot ik het als bestemming voorbij zag komen op de Work the World website. Het is een ontwikkelingsland met prachtige natuur en cultuur, maar dat ook nog steeds aan het bijkomen is van zijn vreselijke verleden en ik was heel erg benieuwd naar dit land, de mensen en hoe de gezondheidszorg daar geregeld was.
Van de keuze om naar Cambodja te gaan heb ik dan ook totaal geen spijt gehad. Het land is in veel opzichten totaal anders dan het gestructureerde Nederland, maar ik ben ervan gaan houden.
Na een reis van 15 uur kom ik met het vliegtuig aan op de luchthaven van Phnom Penh. Ik trok mijn blauwe Work the World t-shirt aan zodat ik herkenbaar ben voor degene die me op komt halen. De manager van het huis staat me al op te wachten en samen rijden we met een taxi naar het huis toe. Mijn thuis voor de komende vijf weken. Onderweg vertelt hij een heleboel over de stad, maar veel blijft er op dat moment niet hangen. Ik ben vooral de eerste indrukken van de stad in me aan het opnemen. Wat me meteen opvalt: druk en chaos. Overal zigzaggen scootertjes door het verkeer heen. Stoplichten staan er vooral voor de sier en de enige voorrangsregel die lijkt te gelden is: ik toeter dus ik heb voorrang.
Het Work the World huis is tijdens mijn tijd in Cambodja een soort van oase van rust geweest in de drukke stad. Het is een prachtig huis dat vroeger als Chinese ambassade heeft gefunctioneerd. De kamers zijn voorzien van stapelbedden. Het bed heb ik die middag meteen al uitgeprobeerd met een middagdutje, want de reis was toch wel erg vermoeiend.
De eerste dag in het ziekenhuis was spannend. Ik had geen idee wat ik aan zou treffen en hoe verschillend het zou zijn van mijn ervaringen in het ziekenhuis in Nederland. Het is moeilijk te omschrijven aan iemand die er niet geweest is. Het is warm, het zweet drupt achter je mondmasker over je lippen naar beneden, er zijn nergens deuren of ramen, alles is open en staat in verbinding met elkaar. Er lopen kleine katjes over de verschillende afdelingen heen en als de ruimte al zo luxe is dat er een airco hangt dan hangt daar vaak een slinger schimmel onder. Best wel anders dan in het gestructureerde Nederland dus.
De eerste 2 weken van mijn verblijf keek ik mee op de afdeling chirurgie. Er zijn 4 operatiekamers die het grootste deel van de tijd allemaal bezet waren. Als ik binnenkwam keek ik door het raampje om te kijken wat voor soort operatie het was en koos de interessantste uit. Ik liep dan naar binnen toe en vroeg of ik mee mocht kijken. Er werd altijd heel enthousiast gereageerd en als de chirurg zich zeker voelde over zijn Engels legde ze aan me aan uit wat ze aan het doen waren.
De eerste week heb ik vooral meegekeken bij de operaties. De tweede week begonnen de chirurgen me te herkennen en raakte ik meer betrokken. Super gaaf!
Na twee weken op de chirurgie heb ik nog twee weken meegekeken bij de eerste hulp. De taalbarrière was hier soms lastig omdat de opleiding geneeskunde en verpleegkunde in Cambodja in het Frans is en de artsen zich daarom soms niet zeker genoeg voelen om Engels te spreken. Ik keek mee bij de nieuwe patiënten die binnengebracht werden en vroeg gewoon aan iedereen om uitleg. Als ze dan goed Engels spraken, hadden ze pech, want dan liep ik heel de dag achter ze aan voor uitleg. Op de eerste hulp komen heel veel botbreuken binnen. Veel van het verkeer, maar ook arbeiders die tijdens het werken van een gebouw zijn gevallen, is geen uitzondering. Op deze afdeling heb ik veel kennis opgedaan over hoe de gezondheidszorg in Cambodja werkt.
De laatste week van mijn verblijf in Cambodja deed ik mee aan de Village experience. Een week lang verbleven we met z’n 3’en en een lokale gids bij een gastgezin in een dorp op het platteland ongeveer 2 uur rijden van Phnom Penh af. Het gezin was heel erg aardig en gastvrij en het kleine dochtertje van 4 jaar was maar al te blij dat ze nieuwe speelmaatjes had. In de ochtend gingen we naar de healthcare clinic van het dorp. Het was er niet zo druk, maar op vrijdag kwamen alle moeders met kleine kindjes naar de kliniek toe voor de vaccinaties. Het voelt toch zielig om een kindje aan het huilen te maken door ze te prikken, maar uiteindelijk worden ze er alleen maar beter van.
In de middag gingen we culturele dingen doen zoals meehelpen op de rijstvelden van de familie waar we bij logeerde en de plaatselijke berg beklimmen voor een prachtig uitzicht.
Het is even wennen, want de familie heeft geen stromend water, dus douchen doe je met een emmertje koud regenwater, maar het is zeker een aanrader als je ook benieuwd bent naar het leven buiten de drukke stad.
In de weekenden bleven we natuurlijk niet allemaal in het work the world huis hangen. Om Cambodja een beetje te ontdekken trokken we er ieder weekend op uit. Vooral de weekenden naar Siem Riep en Koh Rong Sanloem zou ik zo nog een keer overdoen. Je kan Cambodja niet verlaten voor je Siem Riep en Angkor Wat hebt bezocht. Cambodjanen zijn er trots op dat ze de grootste religieuze tempel van de wereld in hun land hebben staan. Hij staat dan ook niet voor niks op de Cambodjaanse vlag. Angkor Wat is prachtig en inderdaad immens. En als je gelukt hebt zoals wij, is het niet te bewolkt om de tempel te gaan bekijken met zonsopgang. Maar nog mooier vond ik eigenlijk de Ta Prom ookwel beter bekend als de Tomb Raider tempel, omdat hier in 2001 de gelijknamige film is opgenomen. Hier hebben bomen met hun wortels bezitgenomen van de tempel, wat een prachtig gezicht geeft.
Het andere weekend naar Koh Rong Sanloem was een heerlijk relax weekend op het paradijselijke eiland. Het is echt een eiland zoals je die in de reclames voorbij ziet komen met een wit strand en blauwe zee. We hadden een prachtig huisje missen op het strand waardoor we ’s ochtends wakker werden van de zon die opkwam boven de zee.
Ik ben zelf 5 weken in Cambodja geweest, waarvan 4 weken in het ziekenhuis op twee verschillende afdelingen en één week op het platteland. Voor mij voelde dit precies goed. Als je twee weken op een afdeling blijft merk je dat de artsen en verpleegkundige je herkennen en meer vertrouwen en hierdoor kan en mag je uiteindelijk meer dingen doen.
Toen ik met work the world mee ging was ik net klaar met mijn 3e jaar van de bachelor geneeskunde. Ik vond het prettig om al redelijk wat theoretische kennis te hebben zodat ik al wat afwist van de ziektes en de ingrepen en daardoor zou begrijpen. Ook vond ik het fijn om net voor mijn coschappen al een beetje ervaring op te doen in het ziekenhuis.
Aan medische studenten die ook van plan zijn om mee te gaan met Work the World wil ik graag meegeven. Als je twijfelt, stop! gewoon doen. Het lijkt misschien heel spannend en eng, maar de tijd vliegt voorbij. Je hoeft niet bang te zijn dat je alleen bent, want de andere studenten in het Work the World huis zitten allemaal in hetzelfde schuitje en samen tripjes maken in het weekend is veel gezelliger dan alleen. Je leert er ontzettend veel van. Niet alleen op medische gebied, maar ook op persoonlijk vlak.
Heb je de juiste beslissing gemaakt en reis je af naar het prachtige land Cambodja dan zou ik de volgende tip meegeven. Ben proactief en soms ook gewoon een beetje brutaal. Je gaat het nog van iedereen horen voor je naar je bestemming afreist, maar het is echt waar.
En vergeet vooral niet te genieten want voor je het weet zit je alweer in het vliegtuig terug naar huis.
