2019
Tijdens de laatste maanden van mijn bachelor was ik al aan het nadenken over wat ik in mijn wachttijd wilde gaan doen. Een beetje zoeken op het internet en zo kwam ik uit bij Work the World. Ik werd helemaal enthousiast en zo gezegd zo gedaan: ik zou 7 weken naar Kathmandu gaan! 20 oktober was het zover en begon de reis naar Nepal!
Mijn aankomst in Kathmandu verliep goed. In de taxi naar het Work the World huis was ik alleen maar mijn ogen aan het uitkijken naar mijn nieuwe omgeving dat 7 weken mijn thuis zou zijn! Ik wil alvast zeggen dat al het personeel van het Work the World huis echt top was! Dat heerlijke eten elke avond mis ik stiekem wel.
De introductie in het huis en de citytour de tweede dag in Kathmandu waren erg goed en erg leuk! Hilarisch om mee te maken om met z’n allen in een klein busje te worden gepropt. Als je denkt hier kan écht niemand meer bij, krijgen de Nepalezen het toch voor mekaar om er nog een paar mensen bij te proppen.
De volgende dag begon het echte werk! We kregen eerst een introductie in het ziekenhuis en daarna werd iedereen naar zijn afdeling gebracht. Ik begon bij de kinderafdeling samen met een ander meisje. Het eerste wat meteen opviel was dat bijna alle kinderen op één grote zaal liggen en dat ze allemaal plastic tasjes naast hun bed hadden liggen. In deze tasjes zaten alle medicatie en andere medische hulpmiddelen die de familie zelf moest kopen bij de apotheek. De familie krijgt van de arts een briefje mee met wat ze allemaal precies moeten halen. De kinderartsen waren erg aardig en vertaalden alles zo goed als mogelijk in het Engels, wat erg fijn was! Ook de studenten waren erg grappig en leuk om mee om te gaan.
Verder mocht ik ook een paar dagen bij de Gynaecologie/verloskunde meekijken. Het heftigste wat ik heb meegemaakt is een geboorte van een kindje zonder hartslag en die meteen gereanimeerd moest worden. Alle toeters en bellen werden uit de kast gehaald en uiteindelijk is het kindje meegenomen naar de NICU.
Na 2 weken wisselde ik van afdeling en mocht ik beginnen bij de neurologie afdeling. Veel mensen met hersenbloedingen lagen op deze afdeling en ook weer op één grote zaal. Er waren een paar 2-persoonskamertjes. De arts waar ik de hele tijd bij meeliep was erg aardig en na een beetje vragen en aandringen van mijzelf heeft hij met één belletje kunnen regelen dat ik een dag mocht meekijken bij de neurochirurgie. Eerste levende hersenen gezien, check!
Toen braken mijn laatste 2 weken in het ziekenhuis aan en begon ik op de Spoedeisende Hulp. Eén woord is genoeg om het te beschrijven: chaos! Wauw, dat was wel even heel anders dan de kinder- en neurologie afdeling! De SEH is verdeeld in 3 zones: groen, geel en rood naar de ernst van de situatie van de patiënt. Geel is het meest drukke en chaotische deel van de hele SEH. Soms lagen er wel 4 mensen op één bed! Dat kom je zeker niet tegen in Nederland. Elke dag verbaasde ik mij daar weer over. Op rood lagen mensen met levensbedreigende situaties. Mensen die uit bomen of van bergen vielen waren geen uitzondering. Ook veel mensen met alcoholonthoudingsverschijnselen lagen hier. Alcoholverslaving is een groot probleem in Nepal doordat mensen al op vroege leeftijd beginnen met drinken en het zit in hun cultuur.
De Village Week was mijn laatste week en ik ging er heen met 2 andere meiden! De reis erheen was een spannend ritje kan ik je zeggen. Vier uur met de lokale bus en daarna kozen wij ervoor om het laatste stuk te lopen. Dit was 2 uur omhoog wandelen (gelukkig wel zonder backpack, die ging met de jeep mee). Wij logeerden een weekje bij een heel lieve dame Ama die daar nog alleen woonde. Haar kinderen wonen allemaal in Kathmandu. In de ochtenden hielpen wij een handje mee in de Health Post en onze gids was onze tolk zodat wij het ook allemaal konden begrijpen. Dit was een erg interessante en leuke ervaring. Er kwamen zo’n 10 patiënten per ochtend, want het was nu oogstseizoen en dus wat rustiger. Veel verkoudheidsklachten en een paar met hoofdwonden door kleine ongelukken. Er werd echt naar onze mening gevraagd en geluisterd van wat de behandeling zou moeten zijn.
Naast de Health Post organiseerde onze gids ook wat activiteiten voor ons! Wandelen naar watervallen, zonsondergang en zonsopgang vanaf een uitkijkpunt kijken, dal bhat leren koken en een buffel melken. In die week was er op de vierde dag een ritueel gaande wat de mensen ook afsloten met een groot feest. Wij gingen hier ook bij kijken en voelden ons meteen beroemd. Drie lange Westerse meiden vallen nogal op in zo’n dorpje, dus natuurlijk werd er meteen een fotoshoot gehouden met alle mannen en wij in het midden!
Naast je stage heb je veel vrije tijd om in de middagen/avonden Kathmandu te ontdekken, waar ik ook zeker gebruik van heb gemaakt! In de weekenden kan je zeer leuke tripjes maken samen met de andere studenten. Ik ben naar Pokhara gegaan, wat een echte aanrader is! Prachtig uitzicht over de besneeuwde toppen van de Annapurna en wat een rust in vergelijking met Kathmandu! Hier kan je paragliden, wandelen, varen op het meer, raften en nog veel meer. Verder ben ik naar het Chitwan National Park geweest en dit is weer een heel andere kant van Nepal. Hier zit je in de jungle en zijn de bergen even verdwenen. Ook ben ik nog naar Nagarkot geweest, waar je een panorama uitzicht hebt over de Himalaya en waar je wandeltochten kan doen. Samen met een ander meisje hebben wij gehiked van Nagarkot naar Dulikhel (6 uur wandelen). Het was lang, warm, maar het zeker waard!
In Thamel (het toeristische gebied van Kathmandu) kan je ook lekker shoppen en unieke souvenirs scoren.
Ik heb 7 weken lang zo erg genoten! Nieuwe mensen leren kennen waar je meteen gezellige en leuke dingen mee kan doen. Ook heb ik veel geleerd van de stage. Ik moest uit mijn comfortzone stappen en echt proactief zijn om zo veel mogelijk te kunnen leren en zien. De artsen nemen je niet bij de hand (een enkeling misschien wel), dus jij moet zelf je mannetje staan en echt interesse tonen. Daarnaast ook respect blijven tonen voor hun manier van werken, want dit is wat zij kennen en doen. Artsen en verpleegkundigen waren trouwens wel geïnteresseerd in hoe wij sommige dingen zouden doen in het westen. Verder wordt je ook meer geconfronteerd met andere ziektebeelden of ziektebeelden in een verder gevorderd stadia dan wij in het westen zouden zien.
Verder raad ik iedereen echt aan om de Village Week mee te maken! Je leeft voor even zoals mensen uit dorpen leven en wauw dat uitzicht iedere dag wil je niet missen. De Village Week vond ik het leukste van de stage!
Voor iedereen die twijfelt, ik zeg gewoon doen. Het is zo’n mooi avontuur!
