Karlijn van Dijsseldonk

Karlijn van Dijsseldonk, vierdejaars geneeskunde student aan de Radboud Universiteit Nijmegen, ging tijdens haar wachttijd vier weken naar Dumaguete en reisde daarna alleen verder in Vietnam.

Ik ben erachter gekomen dat ik het heel goed in mijn eentje kan redden.

Waarom ben je in je wachttijd gaan reizen?

In juli 2014 haalde ik mijn bachelor en was ik klaar met mijn colleges. Maar het duurde acht maanden voordat ik mocht beginnen met mijn master. In de tussentijd kon ik alles doen wat ik wilde. Onderzoek is iets waar veel studenten voor kiezen, maar ik heb nog geen specifieke richting die ik op wil. Als ik onderzoek zou doen, zou dat alleen zijn omdat het goed staat op mijn CV en niet zozeer omdat ik er zelf echt iets aan heb.

Toen ben ik extra gaan werken om op reis te kunnen. In eerste instantie dacht ik aan rondtrekken in Australië, maar dat bleek financieel niet helemaal haalbaar te zijn. Dus gooide ik mijn plan om naar Azië om daar vrijwilligerswerk te doen, alleen die prijzen laten je ook een beetje schrikken. Ik kan er dan net zo goed iets medisch bij doen, dacht ik. Via Google kwam ik Work the World tegen en dat sprak me meteen aan omdat er maar weinig organisaties zijn die zich zo concreet toespitsen op medisch gebied.

Qua periode kon ik maximaal twee maanden weg vanwege het hockeyseizoen en een familie-uitje, dus toen besloot ik om het 50/50 te doen: een maand stage en een maand reizen.

Wat kun je vertellen over je ervaring in het ziekenhuis?

In het ziekenhuis heb ik het ook 50/50 verdeeld: twee weken liep ik mee op Pediatrics en twee weken op General Medicine. In beide gevallen ging het om de SEH en de afdeling zelf. Het is natuurlijk ontzettend overweldigend als je in een ziekenhuis in een ontwikkelingsland staat, alles is anders dan in Nederland. Maar ik heb mezelf ook nog bewust de vuurdoop van de SEH gegeven, omdat ik niet zo goed tegen grote wonden en bloed kan en ik mezelf daarmee wilde confronteren. Ook omdat ik in Nederland nog geen klinische ervaring heb opgedaan, heb ik me heel observerend opgesteld.

’s Ochtends ging ik samen met een laatstejaarsstudente uit Nieuw Zeeland langs de SEH. Zij legde me heel veel uit. De SEH is soms heel druk en soms is er bijna niks te doen. Je loopt er binnen in een grote zaal met zo’n zes á zeven bedden, waarin 15 patiënten tegelijk worden behandeld. De ziekste patiënten liggen in een bed, de minder zieke patiënten worden behandeld op houten schotjes, in een rolstoel of op een stoel.

Als er weinig te doen was, gingen we naar het kantoortje van de arts waar administratief werk werd gedaan. We liepen vaak de ochtendronde mee over de afdeling. Het lag aan welke arts je had hoe uitbundig er werd verteld. Patiënten mochten we zelf alvast vragen stellen, bekijken, lichamelijk onderzoek doen, alles. Soms samen met een verpleegkundige als tolk. Daarna deelden we onze bevindingen met de arts. Er waren ook veel lokale studenten die zelf al heel veel deden en wij mochten mee kijken.

Wat waren de hoogtepunten van je tijd in het ziekenhuis? 

Uiteindelijk vond ik General Medicine een interessantere afdeling dan Pediatrics. Daar had je meer diverse ziektebeelden die allemaal heel uitgesproken zijn omdat mensen pas heel laat naar het ziekenhuis komen. Ik heb alles in mijn schriftje opgeschreven omdat er zoveel voorbij kwam. Veel TBC bijvoorbeeld, waar je als buitenlandse student extra voorzichtig mee bent. Ook veel hartfalen en nierproblematiek. Mensen hebben er vaak suikerziekte als gevolg van een slecht dieet. Er komen ook ontzettend veel ongelukken binnen. Voor mensen die chirurgie als specialisatie hebben, is dit een echte aanrader. Er komen wel vijf ongelukken per dag binnen en alles ligt dan open omdat niemand bescherming draagt. Daarnaast nog veel wonden; steekwonden, schotwonden, noem maar op.

Op een dag wilden we ’s middags na onze dienst net naar huis gaan toen er een man binnenkwam met een doek om zijn been. Dat bleek een haaienbeet te zijn. Toen bleven we natuurlijk nog even! Dat was denk ik de eerste en enige keer in mijn leven dat ik een haaienbeet heb gezien.

Op Pediatrics waren er veel prematuur geboren kinderen. Ik vond het heel interessant om te zien hoe ze daar mee omgaan. In Nederland zouden die kinderen in extreem gecontroleerde condities in een coiffeuse liggen, daar lagen ze onder twee gloeilampen om warm te blijven.

Die verschillen maken je wel nuchter. Ze hebben er heel weinig middelen en zijn zo creatief mogelijk in hun werkwijze. Alle onderzoeken zijn er ontzettend duur, dus zij moeten wel veel halen uit lichamelijk onderzoek. Ik heb veel respect voor patiënten en artsen daar. Ik ga zelf over een maand de kliniek in, dat ervaar ik dan in Nederland voor het eerst. Nu al denk ik er tijdens het onderwijs veel aan terug. Dan besef je dat het echt een wereld van verschil is, en sta je even stil bij hoe goed we het hier hebben.

Hoe vond je Dumaguete?

Het team in het huis was ontzettend fijn en leuk. De huismoeder, Jen de kok en Boy de bewaker. Boy begroette je elke ochtend in dialect. Ik wandelde vaak de twee kilometer van het ziekenhuis terug naar het huis, bij wijze van compensatie omdat ik thuis heel veel sport. Dan kan ik mijn hoofd lekker leeg maken. Elke keer als ik thuis kwam vroeg hij opnieuw waarom ik toch zo gek was om te gaan lopen. Het zijn hele lieve mensen, echt je ‘family away from home’. Voor mij was het heel belangrijk dat het een soort thuis was waar je op terug kon vallen na het werken.

De eerste twee weken zaten we met zijn achten in het huis. We gingen er ieder weekend tussenuit. Het is zo makkelijk om even lekker weg te gaan en er is zoveel te zien. Toen mijn huisgenootje ziek was ben ik in mijn eentje naar Apo Island gegaan. Ik voelde me wel een kleine avonturier toen ik daar alleen op de bus stapte.

Zou je Work the World aanbevelen aan studenten die ook in hun wachttijd naar het buitenland willen om ervaring op te doen?

Jazeker. Je moet het wel vooral voor jezelf doen. Dit is bovendien een hele mooie alternatieve optie als coschappen in het buitenland via de universiteit lastig te regelen zijn.

Ik wilde er vooral zelf iets van leren en meer blootgesteld worden aan het onbekende. Nu ben ik heel blij en trots dat ik dat heb gedaan. Ik merk het nu al in het onderwijs, je denkt zo vaak terug aan interessante situaties die ik daar heb meegemaakt. De komende drie jaar heb ik alle tijd om uit te zoeken en te ervaren wat mijn specialisme gaat worden. Ik ga overal met een open blik in.

Als je jouw ervaring in één zin zou moeten omschrijven...

Onbeschrijflijk!

Dat kan ik je niet in een zin uitleggen. Het komt pas over als ik het over bepaalde situaties heb, of bedenk hoe het toen daar ging. Deze ervaring is niet alleen medisch, het is het hele totaalplaatje van in zo’n huis zitten en je eigen boontjes doppen. Je moet het allemaal zelf doen en er je eigen ervaring van maken. Ook het alleen reizen is me supergoed bevallen. Ik ben blij dat ik dat er achteraan heb gedaan, om nog een maand te kunnen ontspannen en alleen te reizen, zodat het mijn eigen ervaring zou zijn. Ik ben er achter gekomen dat ik het heel goed in mijn eentje kan redden!