2016
Melania, Michelle & Marit studeert aan Vrije Universiteit Amsterdam.
Waarom gingen jullie met 3 meiden op buitenlandse stage en waarom naar Dumaguete?
“We studeren met z’n drieën in hetzelfde jaar. We zijn altijd met z’n drieën en na onze bachelor wilden we iets doen voordat de coschappen zouden beginnen. Michelle had via Facebook Work the World gevonden en contact opgenomen met Sabine. Deze trip leek ons een goed idee, zo konden we naar een mooie plek en een mooie ervaring opdoen.”
“Work the World was ook op een informatieavond bij de VU en daar kwamen we erachten dat het perfect is om een medische ervaring te combineren met het land zien. Eigenlijk wilden we sowieso al naar Azië, we twijfelden alleen tussen de mogelijkheden. We hebben veel advies gevraagd en toen bleek dat in ons stadium van de opleiding geneeskunde Dumaguete de beste keuze was. Ze spreken er ook heel goed Engels. Sabine was heel spontaan en het feit dat het zo goed georganiseerd was gaf ons direct een goed gevoel.”
“Het was heel fijn om met z’n drieën aan te komen. We waren hartstikke moe van de reis en het was een grote chaos in Manilla. Toen hadden we wel veel steun aan elkaar en het was fijn om iets bekends om ons heen te hebben. In Dumaguete zaten we in een huis met allemaal Engelse meiden en een ander Nederlands meisje. Het was wel fijn dat we onderling al die nieuwe indrukken konden delen in onze eigen taal.”
Melania en Marit bleven zes weken, Michelle plakte daar nog twee weken aan vast. Volgens haar een hele goede keuze, vooral omdat ze naar meer afdelingen kon. “Ik had nog langer willen blijven!”
Wat waren de grootste verschillen met thuis?
“We hebben meegelopen op de kinderafdeling, de interne afdeling, chirurgie en gyneacologie. De eerste dag schrokken we heel erg omdat de patiënten niet alleen in de kamers liggen, maar ook op bedden in de gang. Dat was onze eerste schokkende indruk.”
“Ook heftig was het feit dat mensen moeten wachten tot ze geld bij elkaar hebben geraapt om hun behandeling te betalen. Het kwam best vaak voor dat mensen bijvoorbeeld gewond waren door een gevecht en messensteken hadden. Zij moesten eigenlijk een scan krijgen om te zien wat de interne schade was. Omdat dit vaak teveel geld kostte, maakten de artsen de buik maar helemaal open. Een operatie was goedkoper dan een scan.”
“Het is heel onwerkelijk dat je gezondheid zo afhangt van hoeveel geld je hebt. Wij zagen hoe het beter kon en hoe er in Nederland mee om was gegaan. Zo maakten we ook wel eens grapjes over de steriliteit: je kon gewoon van operatie naar operatie lopen. Voor ons was het wel handig, maar dat zou je in Nederland echt nooit zien. Doordat geld zo’n grote rol speelt, zagen we ziektes vaak als ze al in een later stadium waren.”
Wat waren de medische hoogtepunten?
“De eerste hulp was echt geweldig, vooral de rondes met dokter Solutan. Zij was de enige dokter die ook lokale studenten begeleidde en ze was op een goede manier heel streng. Soms stonden we wel een uur bij een patiënt en dan bleef ze doorvragen over wat onze observaties waren. De Filipijnse studenten wisten echt alles. Je hoopte bijna dat je niet als laatste was omdat alle antwoorden dan al waren gegeven!”
“Een jongetje van 1,5 jaar oud had een tumor in zijn hoofd. Het duurde twee uur voordat de schedel open was voor de hersenoperatie. De neurochirurg wilde de tumor verwijderen, maar kon dit alleen maar op het blote oog doen (waar we in Nederland microscopen zouden hebben). Uiteindelijk moest hij het weer dicht maken en afwachten of er geld was voor een scan. Toen dat geld na twee dagen ingezameld was, bleek dat er nog 80% van de tumor aanwezig was. Uiteindelijk is het jongetje overleden. Voor de arts was de operatie de enige kans die hij het jongetje had kunnen geven.”
“Op een ochtend op de eerste hulp kwam er een man van een verkeersongeluk. Alles wat in zijn buik hoort, hing er uit en zijn hoofd hing zo scheef dat je direct zag dat het een gebroken nek was. We zagen dat hij was overleden, maar het werd nog heftiger omdat het de broer van een verpleegkundige bleek te zijn. Het was heel bizar dat er toen ineens zoveel emoties loskwamen, vooral omdat we dat in de weken ervoor niet zo hadden gezien.”
“Het leek alsof ze in die cultuur niet gewend zijn om emoties te tonen, in ieder geval niet binnen het ziekenhuis. Ik denk dat ze troost vonden in het geloof en Gods wil. We kwamen een keer langs een begraafplaats waar gewoon feest werd gevierd. Er was harde muziek en mensen stonden te dansen. Ze gaan er heel anders met de dood om.”
“We hebben veel bevallingen meegemaakt, ook van jonge meisjes van veertien jaar. Dat was heel heftig. Er waren heel veel kleine baby’s, die zijn toch het meest schattig als ze er eenmaal uit zijn, haha. Op een gegeven moment dachten de verpleegkundigen bij een bevalling dat de baby eruit zou komen, toen ineens niet en toen waren ze ineens heel hard op de buik aan het drukken om de baby eruit te krijgen. Ze trokken ook wel eens aan het hoofdje. In Nederland moet de moeder het zelf doen met de weeën, daar kijken ze daar niet eens naar. Het gaat veel gehaaster daar, misschien ook omdat er altijd een kamertje vol zit met moeders die moeten bevallen.”
Wat neem je mee terug van deze ervaring?
“Geen van ons heeft eigenlijk een negatief emotioneel gevoel bij de heftige dingen die we hebben meegemaakt. Het was echt een prachtige ervaring en heel bijzonder dat we dat hebben mogen meemaken. Het was ook fijn dat we in een huis zaten met andere studenten. Je bent de hele tijd al je ervaringen aan het uitwisselen en zit allemaal in hetzelfde schuitje. Voor ons gevoel gaan we sterker onze coschappen in. Zo’n ervaring geeft meer zelfvertrouwen.”
“Van zo’n ervaring krijg je heel veel adrenaline. Op een dag zaten we met z’n allen in een tricycle (taxi op de Filipijnen, red.). We zagen een ambulance voorbij rijden en wilden de chauffeur sneller laten rijden omdat we op tijd bij het ziekenhuis wilden zijn. Zelfs de herinnering geeft nog superveel energie, het voelde net alsof we in Grey’s Anatomy zaten! We kwamen zelfs op tijd aan voor de ambulance en zagen de patiënt eruit komen. Het was best een heftig geval, zijn teen lag er helemaal af, dus we waren extra blij dat we het hadden gehaald.”
Hoe waren de weekenden?
Geweldig! We zijn naar alle eilanden in de buurt geweest en hebben met whale sharks gezwommen. Je gaat met het hele huis op pad en dat is echt heel leuk. De Filipijnen zijn nog zo onontdekt en helemaal niet toeristisch. We kwamen op stranden waar we helemaal alleen waren en waar niks was. Het voelde als een onbewoond eiland.”
“Op één van de eilanden hebben we zelfs moeten smeken om avondeten omdat alles al dicht was. Uiteindelijk zijn we teruggegaan naar het resort om te vragen of we daar konden eten. De keuken was al dicht, maar na onze smeekbedes om iets kleins als een bordje rijst hebben ze broodjes voor ons gemaakt.”
“De dag na ons eetavontuur hebben we als goedmakertje in een duur resort gegeten, waar heel veel muziek was met prachtige karaokezangers. Er was een fire show, cocktails, eten met prachtig uitzicht. Het was een fantastische goedmaker.”
“Het eten op de Filipijnen is echt zo lekker, ook alles wat ze in het Work the World huis maken. We zijn een beetje verwend thuisgekomen, op stage hadden we elke dag een soort lopend buffet. De tafel stond vol met schalen en als je ergens heel veel zin in had, dan maakten ze dat voor je. Als we een keer niet thuis waren, waren de koks blij dat ze een avond vrij hadden, maar dan maakten ze toch iets klaar wat je dan de volgende dag kon eten.”
Heb je nog aanbevelingen voor studenten die met Work the World weg willen?
“Ga na je bachelor en voordat je je coschappen begint. Alles was nieuw voor ons, zelfs de pupilreactie. Als je twijfelt over hoe lang je moet gaan: ga acht weken. Dan kun je er net wat meer uit halen.”
“Loop rondes met dokter Solutan, zij is echt de beste! Ik heb haar overal aangeprezen ik hoop dat ze salarisverhoging krijgt, haha. In het begin leek ze verschrikkelijk streng, maar uiteindelijk was ze het mooiste wat me ooit is overkomen. Ze was een soort Doctor Bailey, voor de echte Grey’s Anatomy fans.”
“Ga het land zien in het weekend. Haal alles eruit wat er in zit. Het is heel belangrijk dat je zelf initiatief neemt. De verpleging heeft het heel druk en vraagt je pas dingen als ze je kennen en je zelf initiatief hebt genomen. Soms praten de artsen niet tegen je, maar dat is niet omdat ze onaardig zijn. Dat doen ze uit verlegenheid en omdat ze het soms gewoon niet durven. Nadat wij eenmaal initiatief hadden genomen, hebben we hele leuke gesprekken gehad.”
