2016
Aurelie Merckx studeert aan Erasmushogeschool Brussel.
Waarom ben je naar de Filipijnen gegaan?
Technisch gezien deed ik een vrijwillige stage via Work the World. Ik mocht mijn ervaring niet gebruiken als stage van de hogeschool, maar het maakte mij niet uit dat het voor de school niet kon. Ik wilde gewoon graag ervaring opdoen en het verschil ontdekken tussen het buitenland en België.
Waarom heb je gekozen voor Work the World?
Hele goede begeleiding was voor mij heel belangrijk. Ook mijn familie vond het een must dat ik niet helemaal alleen zou gaan. Toen ik zo’n vijf of zes weken op de Filipijnen was, heb ik iets verkeerds gegeten en toen ben ik heel ziek geworden. Bij de dokter moest ik aan de antibiotica en uiteindelijk heb ik bijna een week in het ziekenhuis gelegen. Toen bleek het een heel groot voordeel dat ik niet alleen was. Work the World heeft me echt in alles begeleid, ze zochten voor me uit hoe ik alles aan moest pakken en fungeerden als tolk in moeilijke situaties. Ze hebben zelfs contact onderhouden met mijn ouders zodat zij zich geen zorgen hebben gemaakt.
Work the World kost misschien wat, maar het is echt de moeite waard, dus je hoeft niet afgeschrikt te worden door de prijs. Alle begeleiding die ze geven; je krijgt er heel veel voor terug.
Hoe was je ervaring op de afdeling?
Tijdens mijn verblijf heb ik vooral op de verloskamer meegewerkt. Ik heb wel op andere afdelingen meegekeken, maar het meest uitvoerende was op de verloskamer. Daar heb ik heel veel bevallingen gedaan en af en toe een reanimatie of het opvangen van een prematuur kindje. Per dag liep je een paar uur in het ziekenhuis mee en dat was vaak behoorlijk druk. In totaal heb ik 38 bevallingen gedaan. Ja, ik heb het allemaal bijgehouden, haha!
In mijn eerste week vond ik veel dingen nog erg shockerend. Ik moest zoveel ontdekken! Ik kreeg een rondleiding wat me wel een algemeen beeld gaf en toen ik eenmaal meeliep, zag ik ook de eerste verschillen.
Het is heel indrukwekkend om er achter te komen hoe anders het allemaal is. Maar dat is natuurlijk ook de reden dat je er bent. In het begin probeerde ik vooral rustig te blijven en een plek te vinden. Er komt heel veel op je af. Dat probeer je ergens te begrijpen, maar je moet het vooral aanvaarden.
Wat waren gevallen die je altijd bij blijven?
Een van de heftigste dingen die ik heb meegemaakt, was in mijn voorlaatste week. Het was mijn beurt om de bevalling te begeleiden (dat wisselden we af bij studenten onderling) en de moeder had volledige ontsluiting. Het persen ging alleen heel moeizaam en dat vond ik vreemd. Ik vertelde haar dat ze harder moest persen en zag dat ze haar ontzettende best deed, maar ik had al in de gaten dat er iets heel erg mis was. Na heel lang persen werd het hoofdje geboren en toen bleek dat de schouders te groot waren voor het bekken. Ze kreeg het kindje er niet uit. Alle manoeuvres die ik op school had aangeleerd, paste ik toe, maar het hielp niet. De dokter was al geroepen en aan alle kanten stonden artsen en verpleegkundigen, te trekken aan de baby, te trekken aan de benen van de moeder, het was allemaal heel chaotisch. Uiteindelijk werd het kindje doodgeboren omdat het onderweg was gestikt. Het bleek een baby van vijf kilo te zijn, die eigenlijk via een keizersnede ter wereld had moeten worden gebracht, maar dat werd dus veel te laat geconstateerd.
Ik heb ook meegemaakt dat er teveel patiëntjes zijn, waardoor het aan de familie is om te reanimeren of hartmassage uit te voeren in noodgevallen. Dat vond ik een beetje shockerend. Het is ook een paar keer gebeurd dat familie op de verkeerde wijze reanimatie toepast en dan overlijdt het kindje. Zulke zaken zullen me altijd bijblijven.
Hoe was het wonen in het WTW huis?
Wonen in het Work the World huis was super! Het hele verblijf was natuurlijk heerlijk, met mooi weer en vriendelijke mensen. De Filipino zijn echt een heel vriendelijk volk. Zelfs de mannen zijn altijd netjes. Je krijgt wel eens complimentjes of wordt bekeken, want je bent immers een blank meisje, maar in de hele 8 weken dat ik er was, ben ik nog nooit lastig gevallen.
Ook in het huis waren de mensen zo ontzettend lief. Er is altijd lekker eten, lekker fruit. Je bedje was elke dag opgemaakt, alles was lekker schoon en je kon dag en nacht terecht bij de medewerkers. Het voelde voor mij echt als familie.
Heb je nog tips voor andere studenten?
Als student is het belangrijk dat je echt open minded bent en dat je je open kunt stellen voor hun manier van werken. Dat moet je proberen te aanvaarden. Een mening hebben mag, maar probeer het niet te uiten. Hun manier van werken moet je niet aanpassen, maar juist op je af laten komen en er zoveel mogelijk van leren. Emoties uiten is iets waar ze daar anders op reageren. Bij die zware bevalling met het doodgeboren kindje moet ik huilen en zij wisten niet hoe ze daar mee om moesten gaan. Je krijgt dan reacties als ‘ach, het was maar een dode baby’. Omdat ze zo in God geloven, geloven ze dat overal een reden voor is. Als je zoiets niet wilt zien of meemaken, is het niet de moeite om te gaan. Dat heb ik daar wel geleerd.
In Europa hebben we heel veel mogelijkheden om voor onszelf te zorgen. Daar sterven mensen omdat ze geen medicatie kunnen kopen. Dan besef je wel dat je eigenlijk heel veel geluk hebt. Wij kunnen leven, daar heb ik moeders gezien die ondervoed zijn en dan ook nog een kind te eten moeten geven. Mensen kunnen er dankbaar zijn, ook al loopt het slecht af. Ik heb wel geleerd om blij te zijn met wat ik heb.
Mijn voornaamste advies is: geniet van elke seconde want het gaat zo snel voorbij! En heb vertrouwen in de mensen daar, vraag ze om tips, dat vinden ze heel leuk. Probeer ook vooral een Balut (bevrucht eendeneitje). Het valt best mee en je bent fier op jezelf als het gedaan hebt!
Ze waarderen het ook echt als je de challenge aan gaat. Elk vrij moment dat je hebt, moet je besteden aan het ontdekken van de prachtige Filipijnen. Ik zou zo weer terug gaan.
