2017
Joeri Vrijkorte studeert aan Saxion.
9 juli 2016 was de dag dat mijn avontuur, waar ik bijna een jaar naar uitgekeken heb, ging beginnen. Vanaf Düsseldorf vloog ik alleen naar Colombo, Sri Lanka. Daar werden we opgewacht door medewerkers van Work the World. Op het vliegveld begin ik al mijn eerste fout in Sri Lanka, ik liet iemand anders mijn koffer dragen, zonder dat ik het eigenlijk zelf door had. Dat kostte mij al de eerste vijf euro van de dag. De reis van Colombo naar Kandy, was een belevenis op zich. Manouverend tussen tuk tuks, wilde dieren, brommers en andere voertuigen waren we blij dat we eindelijk in het huis aangekomen waren.
Eenmaal aangekomen en de koffers uitgepakt had de chef-kok voor ons een lunch klaar gemaakt. Langzaam druppelde de andere huisgenoten, die op weekendtrip waren geweest binnen. Zoals ik voor de tijd al had gezien op mijn my trip pagina was ik bij aankomst de enige zonder Engels als moedertaal. Voor de tijd dacht ik dat dit geen probleem zou worden, maar eenmaal daar kwam ik er toch al snel achter dat ik in de eerste dagen toch vaak twee onderwerpen achterliep op de groep. Dit was echter na twee a drie dagen al snel verdwenen.
De tweede dag in Sri Lanka gingen we op city orientation. Hier krijg je alle belangrijke punten van de stad te zien, pinautomaten, leuke restaurants, marktjes en de gezellige barretjes.
Op dinsdag begon het echte avontuur in het ziekenhuis. Eerst krijg je een korte rondleiding over het complex en ontmoette we de directeur van de verpleegkundigen. De eerste indrukken in de eerste dagen waren bizar. Vier dagen voordat ik voet zette in dit ziekenhuis, had ik nog gewerkt in een ziekenhuis in Nederland dat nog geen 6 maand geopend was. Het verschil kon haast niet groter. Overal waar je keek waren mensen aan het wachten op hun beurt, staand, zittend, liggend, je kunt het je zo gek niet bekenden. Niet alleen wij keken verbaasd en een beetje verwonderd om ons heen, we kregen als groep dezelfde blikken terug van de patiënten.
ij aankomst op de afdeling hielt deze verbazing nog niet op en eigenlijk nooit gedurende mijn periode in het ziekenhuis. Het verlenen van zorg gebeurd op zo'n andere wijze dan wij gewend zijn. Mijn eerste afdeling was algemene chirurgie. Hier lag een man met een amputatie van zijn gehele been. Deze man had z'n diabetische voet nooit laten behandelen. Zijn operatiewonden werden meerdere keren per dag verzorgd, zonder verdoving. De verdoving zou namelijk de diabetes verergeren werd ons verteld. Je ziet zoveel dingen die je zou willen veranderen, maar als je dan in gesprek gaat met de uitermate behulpzame Sri Lakense studenten veranderd dit gevoel totaal. Deze mensen zijn blij dat ze zorg krijgen en dat dit voor hen mogelijk is omdat het gratis toegankelijk is. Als je dit allemaal zou veranderen, zou dit absoluut niet meer mogelijk zijn. Het is een geweldige eyeopener, je ziet nu echt waarom de zorg bij ons misschien beter en (voor de patiënten) comfortabeler is, maar ook zo verschrikkelijk veel duurder. Zij kunnen met hun middelen de patiënt misschien wel net zo goed behandelen als die in hetzelfde stadium van zijn ziekte naar het ziekenhuis was gekomen als de gemiddelde Nederlander, maar gelukkig hoeven wij niet dagen te lopen/reizen om er te komen.
Een ander bizarre ervaring was op de dag dat ik meeliep op de operatiekamer. Alle instrumenten liggen voor de gehele dag al uitgestald op een karretje. De patiënt wordt binnen gereden en iedereen loopt in en uit de operatiekamer. Terwijl patiënt 1 nog geopereerd wordt op de 'hoofdtafel' wordt patiënt 2 al binnen gereden en 3 en 4 en 5. Alleen patiënt 1 was onder algehele narcose. Patiënt 3 en 4 konden meegenieten van de operaties van de buren.
Naast deze afdeling heb ik nog meegelopen op de afdeling kindergeneeskunde, de wondpolikliniek en cardiologie. De manier waarop je op elke afdeling ontvangen wordt is geweldig. Eerst is iedereen nog even overdonderd door de 'westerlingen', maar al snel willen ze je alles uitleggen en laten zien. Zo loop je al snel tussen de bedden en matrassen op de grond met patiënten erop, over de afdeling in een hele polonaise van gekleurde scrubs en witte jassen.
Tijdens mijn verblijf in Sri Lanka trokken we er in de weekenden altijd op uit. In mijn eerste weekend zijn we naar Unawathuna geweest en hebben we genoten van een weekend aan het strand, met de nodige strandfeesten naast de deur van het hotel. Op de terugweg zijn we gestopt bij het indrukwekkende tsunami museum en een schildpaddenopvang.
Het tweede weekend hebben we de cultural triangle bezocht. Hierin staan drie oude historische plaatsen centraal, fietsen door oude ruïnes, Boeddhistische tempels en het beklimmen van Sigiriya Rock. Na de dagen op stage gingen we geregeld met huisgenoten op pad om activiteiten te ondernemen, zoals naar een olifantenopvang of raften midden in de natuur.
Daarnaast was er ook genoeg tijd voor ontspanning en werden ervaringen over de belevenissen in het ziekenhuis of ervaringen van huis uit gedeeld onder een drankje of langs de rand van een zwembad. In het Work the World huis ontbrak het je aan niks. Er werd heerlijk gekookt, er werd schoongemaakt en er was dag en nacht wel iemand aanwezig die een oogje in het zeil hield. De mensen stonden altijd voor je klaar, ook tijdens mindere perioden.
Mijn tijd in Sri Lanka was echt geweldig. Ik heb veel dingen gezien en geleerd, geweldige mensen leren kennen. Sri Lanka stond al lang op mijn lijstje van landen die ik ooit wilde bezoeken, een ideaal moment om dit tussen mijn derde en vierde studiejaar te combineren met stage in een buitenlands ziekenhuis.
In het Work the World house heb ik veel mensen leren kennen, met sommigen heb ik anderhalf jaar later nog contact. Ik heb nadien al meerdere mensen weer gezien, in Nederland, maar ook op samen georganiseerde reizen naar IJsland.
Ik heb door deze ervaring zo'n andere kijk gekregen op de Nederlandse gezondheidszorg en de manier van werken, dat zou ik zeker iedereen aanraden. Mocht je naar een buitenlands ziekenhuis gaan, wees proactief en ga er blanco in. Laat je verrassen door alle geweldige avonturen die je daar gaat beleven.
Het is een geweldige belevenis en ik zou het tijdens mijn studie geneeskunde zo weer over doen.
