PIVH 2018
Voor vertrek werd ik voorbereid met behulp van de ‘’MyTrip’’ pagina. Deze pagina heb ik als zeer handig ervaren. Je weet exact wanneer je wat in orden moet brengen. En je kunt any time any place extra informatie lezen over je plaats van bestemming.
Om dit avontuur te kunnen realiseren heb ik geld ingezameld via een wafel- en snoep verkoop. Om deze verkoop een boost te geven, heb ik mezelf in de krant laten zetten en op enkel lokale nieuwssites. Ook ben ik 2 maanden vakantiewerk gaan doen in een centrum voor jongeren met dementie. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn reis naar Kandy heb kunnen maken. En daar ging ik dan, een reis van ± 30 uur tegemoet.
Eenmaal aangekomen moest ik papieren invullen met mijn gegevens erop en wat ik kwam doen in Sri Lanka. Na 2 min. van onzekerheid mocht ik het land betreden. Vermits dit mijn eerste keer was dat ik zo een avontuur ging beleven was ik best wel nerveus. Na het ophalen van mijn bagage wandelde ik richting de hal waar een Work the World medewerker mij zou opwachten. Hier zag ik dadelijk iemand met een Work the World pul staan. Hij herkende mij ook. Het eerste contact was zeer positief. Ik werd goed ontvangen en hij was zeer vriendelijk en was oprecht geïnteresseerd hoe de reis verlopen was en wie ik was. Hier hebben we even samen gewacht op een medestudent die op dezelfde vlucht als mij zat.
Wat me dadelijk opviel toen ik buiten de luchthaven kwam was het warm vochtig klimaat. En natuurlijk de uitlaatgassen. Het was te laat om de reis door te zetten naar Kandy, gezien het al donker begon te worden. We werden naar een hotel gebracht waar ik direct kennis maakte met het heerlijke Sri Lankaanse eten. Een heerlijk Sri lankaans kip gerecht met veel groenten werd naar mijn kamer gebracht.
Het was ondertussen al maandag. Na een welverdiende nachtrust begonnen we aan onze reis naar Kandy waar zich het Work the World huis bevond. Ik zag direct de verschillen met het land België. Daar was de eerste cultuurshock; houten huizen, super veel groen en de algemene situatie was niet echt ontwikkeld. Mensen zaten langs de drukke weg, in vuile kapotte kleren.
Na een reis van 4u in een warme taxi kwam ik aan in het Work the World huis. Een groot huis. Zo hoog als een klein appartementenblok zou je wel kunnen zeggen.
We kregen dadelijk onze kamer toegewezen en een half uur om tot rust te komen. Ik had een mooie tweepersoonskamer met een stapelbed.
Na wat spullen uitgepakt te hebben maakten we kennis met de assistent programma manager. Vervolgens kregen we een rondleiding door het huis en zag ik ook al meteen andere studenten en de cateraar die elke dag opnieuw voor ons allemaal zou koken. Nu drie maanden later heb ik nog steeds contact met die medestudent die ik als eerste ontmoet heb ik het huis. Je bent hier met hetzelfde doel. Alleen iedereen komt uit een ander gedeelte van de wereld.
Ondertussen was het tijd om op ‘oriëntatie’ te gaan. Mijn eerste keer in een TukTuk. De wind waait door je haren. Zalig als het 34 graden is. Je past met drie personen in een TukTuk en kost rond de 300 roepie wat ongeveer 1.70€ is.
We zagen het ziekenhuis aan de voorkant. Hier zijn we niet lang gebleven want we zouden de volgende dag een rondleiding krijgen in het ziekenhuis en extra informatie.
Vervolgens reden we langs een winkelcentrum, een supermarkt, een ijszaak, de lokale markt en een een geweldig restaurant ‘World Spice’. We kregen veel uitleg over wat dit voor de lokale bevolking betekende. Ook is ons verteld waar we geld konden pinnen en waar we een simkaart konden kopen, zodat we altijd iemand van de organisatie zouden kunnen bereiken in geval van nood.
Het is een prachtig land met een mooie cultuur die overal in de straten tot uiting komt! Ook tijdens de weekenden heb ik meer van het land kunnen zien. Mijn mooiste reiservaring was ‘World’s End‘ en ‘The Lions Rock’. Twee adembenemende avontuurlijke beklimming met een uitzicht waarvan je niet wist dat het bestond!
Tijdens de ziekenhuis stage, die op dag twee begon, kwam ik er direct achter dat de medische wereld dag en nacht verschilt met die van België. Het personeel in het ziekenhuis is voldoende opgeleid om volstrekte medische handelingen uit te voeren. Men probeert op een zo goed mogelijke manier de (patiënt) te verzorgen. Maar dat houdt niet weg dat men soms handelingen anders stelt dan in België.
Om je een algemene indruk omtrent het ziekenhuis te geven. Het is een groot domein waarop verschillende gebouwen staan. Met allemaal verschillende afdeling. Op de afdelingen waar ik stage heb gelopen bestonden de vensters uit ijzeren tralies. De bedden staan overal. In de gang, op de zaal en langs de balie van de afdeling. Maar toch beschikt men over enkel tweepersoonskamers. In het operatiekwartier is men gesteld op hygiëne. Je moet een speciaal verpleegpak aan een mondmasker en mutsje over je haren. Maar toch wordt het gesteriliseerd materiaal in katoenen doeken en zakken opgeborgen. Hier zie je grote culturele verschillen terug. Ook is er aan elke operatiezaal een tussen ruimte verbonden. Hier in België primeert om de operatiezaal te betreden. In dit operatiekwartier werd dit als berging gebruikt en gaat de grote deur steeds weer open.
Communicatie gebeurt als je ernaar vraagt in het Engels. Zo kan je ook meevolgen wat de dokters, verpleegkundigen onderling bespreken.
Desondanks je ook schokkende gebeurtenissen meemaakt is het een avontuur wat amper te beamen valt in een kort verhaal of review. Je werkt met een fantastische organisatie samen die je op je juiste manier ondersteunt. Daarbuiten leer je een totaal andere medische wereld kennen. En in de weekends maak je de mooiste avontuurlijke trips. Je maakt emotionele momenten mee maar ook supermooie momenten. Dit hele avontuur zit voor altijd in mijn geheugen en hart gegrift.
