2017
Casper Vermeulen studeert aan Fontys Hogeschool.
Ik ben pas na mijn studie deze ‘stage’ gaan lopen. Ik was al iets meer dan een jaar aan het werk als fysiotherapeut in een particuliere praktijk. Tijdens mijn studie had ik altijd al de gedachte om een keer naar het buitenland te gaan, en dan het liefst in combinatie met een werk gerelateerde activiteit. In overleg met het werk kon ik gelukkig tussen twee contracten door voor 3 maanden vrij nemen.
In eerste instantie had ik zelf voor het programma in Dumaguete gekozen. Dit had ik gedaan omdat je vanuit daar een makkelijkere uitvalsbasis hebt om in de weekenden naar andere eilanden te reizen. De keuze voor de Filipijnen was omdat ik per se naar Zuid-Oost Azië wilde gaan aangezien ik na de stageperiode nog wilde gaan reizen. Uiteindelijk werd ik overgeplaatst naar Iloilo, wat achteraf ook helemaal prima was.
Voor mijn reis kreeg ik toegang tot een gepersonaliseerde online stageplanner, MyTrip. Mijn ervaring met MyTrip was zeer goed. Het is een duidelijke pagina met waar alles over je trip te vinden is. Door het lezen van de informatiebrochure weet je nagenoeg alles wat je moet doen tijdens de voorbereiding en krijg je al een beter beeld van je tijd in het ziekenhuis en Work the World huis. Ook was er een overzicht waar stond aangegeven wat je allemaal moest regelen voor je reis, van vliegtickets en visum tot vaccinaties.
Na een lange reis via Amsterdam, Abu Dhabi, Bangkok en Manila kwam ik op zondagochtend aan op het vliegveld in Iloilo. Hier stond het team van Work the World met een aantal andere studenten mij op te wachten in de blauwe herkenbare WTW T-shirts. Na een voorstelrondje zijn we in een half uurtje naar het Work the World huis gereden. Hier werden we welkom geheten door de rest van het team, kregen we meteen een lunch voorgeschoteld en vervolgens een rondleiding door het huis. Na even te kunnen rusten op de kamer kreeg iedereen een ‘intake gesprek’ met de manager over het verblijf in het ziekenhuis: in welk ziekenhuis je wordt geplaatst, hoe het werk er aan toegaat, wat er van je verwacht wordt enz. Na dit gesprek ben ik meteen in slaap gevallen, gezien de lange reis en het tijdsverschil.
De volgende dag stond in het teken van de introductie in het ziekenhuis en een kennismaking met de stad Iloilo. Ik kwam terecht op de afdeling fysiotherapie, waar de staf meteen erg enthousiast en vriendelijk was.
Ook hier werden de regels en verwachtingen uitgesproken, waarna we vervolgens een rondje door de stad maakten. Na het bezoeken van een aantal highlights van de stad (kerk, markt, shoppingmall) en het aanschaffen van een lokale simkaart zat de introductiedag erop.
Het Work the World huis is een zeer prettige omgeving om te verblijven in een vreemd land. Het personeel is geweldig, staan altijd voor je klaar en helpen je waar nodig. Het eten was ook iedere avond erg lekker! Daarnaast gaf het ook een heel veilig gevoel, omdat het omheind was met hekken en er altijd een bewaker aanwezig was. Ook de donderdagavond, BBQ night genoemd, was altijd gezellig. Heerlijk eten, de nodige drankjes en een hoop vals gezongen liedjes.
Het samenwonen met medische studenten uit andere landen was over het algemeen erg leuk. In het begin is het natuurlijk wennen en best moeilijk om de hele dag in het Engels te communiceren, maar naar verloop van tijd weet je al niet meer beter. Toch is het altijd fijn als er iemand is die ook Nederlands praat, zodat je niet constant moet nadenken als je een gesprek hebt. Het leuke van het huis is dat je veel te weten komt over andere landen en hoe zij daar te werk gaan. En met een beetje geluk hou je er een leuk adres aan over.
In totaal heb ik 5 weken ‘stage’ gelopen in het ziekenhuis in Iloilo. De eerste weken waren voor mij persoonlijk het leukst en meest leerzaam. Je ervaart hoe mensen in een andere cultuur in de zorg te werk gaan, ziet andere ziektebeelden vergeleken met thuis en merkt dat de werksfeer er ook heel anders aan toegaat dan thuis. De eerste 2 a 3 weken was dit erg leuk en leerzaam aangezien ze andere behandeltechnieken gebruiken dan ik gewend was. Echter gebruiken ze voor bijna elk ziektebeeld dezelfde behandeling, denk hierbij aan TENS en ultrasound. Daarnaast is de werkdruk erg laag, alles gaat op een rustig tempo en er is weinig stress. Ook gaan ze heel persoonlijk met de mensen om, waar het bij ons in Nederland vaak er wat zakelijker aan toe gaat.
Op de afdeling fysiotherapie kwamen naar mijn mening geen hele heftige medische gevallen binnen. Voornamelijk mensen die revalideren na een CVA of andere neurologische ziektebeelden. De persoon die op mij de grootste indruk heeft gemaakt was een meneer die een schotwond in zijn schouder had opgelopen en daardoor de schouder niet meer functioneel kon gebruiken door beschadigde spieren en pezen.
Wat heel anders is in vergelijking met hier, is ten eerste dat bijna niemand verzekerd is voor fysiotherapie in de Filipijnen. Ondanks dat een behandeling voor ons gezien niet duur is (omgerekend €4), komen de mensen pas als het echt nodig is. Hierdoor zijn de ziektebeelden al vaak in een verder ontwikkeld stadium.
Daarnaast zijn natuurlijk de behandeltechnieken verschillen, zoals vermeld hierboven.
De nieuwe vaardigheden die ik heb geleerd zijn voornamelijk TENS en ultrasound toepassen. Ook heb ik geoefend met het manueel meten van de bloeddruk. Dit gebeurt waar ik werk automatisch. Daarnaast word je wat creatiever in het bedenken van oefeningen aangezien ze qua materiaal minder tot hun beschikking hebben.
Mijn verwachtingen vooraf kwamen redelijke overeen met de werkelijkheid. Ik had me al ingelezen over fysiotherapie in de Filipijnen waardoor ik wist wat ik kon verwachten. Zo wist ik dat ze behandeltechnieken gebruiken die de fysiotherapie in Nederland ca. 10 jaar geleden toepaste.
Tijdens mijn verblijf had ik 4 weekenden om wat meer van het land te zien. Het eerste weekend zijn we met z’n alle uit het huis naar Antique gegaan, waar veel activiteiten op de planning stonden. Watervallen bezoeken, scooter rijden, ziplinen, enz. Het tweede weekend was het grootste festival van de Filipijnen in Iloilo, het Dinagyang festval. Veel muziek, dans en eten in de hele stad. Erg leuk om gezien te hebben, maar achteraf was ik toch liever gaan reizen. Het derde weekend zijn we met het hele huis naar Boracay gegaan. Een mooi eiland met witte stranden en palmbomen, maar door het toerisme erg druk. Dit eiland staat bekend als het party eiland van de Filipijnen, wat wij ook zeker ervaren hebben. Het laatste weekend heb ik meerdere dagen vrij genomen om in m’n eentje op stap te gaan. Ik wilde tijdens mijn verblijf per se met de walvishaaien zwemmen en naar Siquijor gaan, waar ik achteraf zeker geen spijt van heb gekregen. Het zwemmen met de walvishaaien was een geweldige ervaring (wel wat toeristisch) en het eiland Siquijor is het meest relaxte eiland waar ik ben geweest. Weinig toeristen, prachtige natuur en de locals zijn zeer vriendelijk. Dit laatste weekend was tijdens mijn verblijf in Iloilo hoogtepunt qua reizen.
De culture verschillen bevielen mij erg goed. Ten eerste waren de mensen allemaal erg vriendelijk, waardoor ik me erg snel op m’n gemak voelde. Naast het leren in het ziekenhuis hebben de mensen me na werktijd ook meegenomen om activiteiten te gaan doen, de stad te laten zien of ergens een traditioneel Filipijns gerecht te eten. Ook het werken zelf gaat er anders aan toe dan ik ben gewend. Ze werken op een laag tempo, waardoor iedere patiënt veel tijd en aandacht krijgt.
Al met al zijn er natuurlijk een hele hoop mooie momenten geweest gedurende die 5 weken dat ik daar was. De weekenden naar andere eilanden, het leven tussen de locals, de avondjes in de club en natuurlijk het helpen van de mensen in het ziekenhuis. Maar het leukste eraan vond ik het contact met de Filipino’s die altijd erg blij waren om je te zien en altijd een brede lach op hun gezicht hadden. Nog steeds heb ik regelmatig contact met mensen die ik daar heb ontmoet.
Na mijn verblijf van 5 weken in Iloilo had ik nog 6 weken de tijd om te gaan reizen. Aangezien het verplicht is om een uitgaand ticket te hebben bij je binnenkomst in de Filipijnen, had ik vooraf besloten nog 10 dagen door de Filipijnen te gaan reizen. Na mijn laatste dag in Iloilo ben ik meteen naar Puerto Princesca (Palawan) gevlogen. Vanuit daar doorgegaan naar Port Barton en El Nido. Hier ben ik gestart met de TAO tour (echte aanrader!!) naar Coron. Tot slot ben ik naar Vietnam gevlogen om daar de overige 4 weken te gaan backpacken. Ik zou iedereen aanraden om voor of na je tijd in het ziekenhuis te gaan reizen, dit heeft mijn reis helemaal compleet gemaakt.
Ondanks dat het een stage is en je waarschijnlijk gewoon moet presteren, geniet er ontzettend van want dit zijn ervaringen om nooit te vergeten. Probeer er het maximale uit te halen en sta ook overal voor open. Door dit te doen krijg je ook erg veel waardering en respect van de mensen daar!
De medische stage in het ziekenhuis van Iloilo was voor mij een once in a lifetime experience die ik nooit ga vergeten. Ondanks dat ik hetgeen wat ik geleerd heb in mijn vakgebied niet kan toepassen, je leert er zoveel andere dingen. Hoe de mensen leven, dat ze je altijd willen helpen en dat geld zeker niet het belangrijkste is, maar bovenal dat ze altijd vriendelijk zijn. Ik heb er een aantal leuke contacten aan overgehouden en ga zeker een keer terug!
