2020
Hogeschool Inholland Haarlem
In het eerste jaar van de opleiding zei ik altijd: “ik ga op buitenland stage!” En wat is beter dan de winter overbruggen in 30 graden aan de andere kant van de wereld? Toen ik Work the World tegen kwam op het internet werd het toch allemaal werkelijker. Azië trok mij enorm aan en ik had al geweldige verhalen gehoord over Vietnam. Na het lezen van alle reviews waren de twijfels weg. Dus zogezegd zo gedaan; ik ging voor zes weken naar Hué. En hier heb ik geen moment spijt van gehad, dus als je twijfelt; niet nodig het is geweldig!
Na een dag reizen kwam ik in de avond aan in Hué, hier werd ik opgevangen door het personeel van WtW. Na een warm welkom en een maaltijd ben ik direct naar bed gegaan. De volgende dag namen ze ons mee voor een rondleiding door het ziekenhuis, hadden een zalige lunch, kregen een kleine tour door Hué en hielpen ons met de praktische zaken zoals een simkaart en geld.
De eerste stagedag was ik een beetje nerveus, maar dit was al snel weg. Ik werd met open armen ontvangen. De mensen zijn hier enorm vriendelijk. Vooraf had ik al wat Vietnamese woorden geleerd en dit waardeerde zij enorm. Soms was het lastig om elkaar te begrijpen, maar dan gebruikte wij Google Translate en dit werkte fantastisch. Door veel vragen te stellen en interesse te tonen lieten zij mij al snel dingen doen. Voordat ik het wist stond ik al X-Thoraxen te maken.
Het grootste verschil met thuis is dat alles wordt uitgeprint. Ze werken met papierendossiers, papieren aanvragen en printen de gemaakte onderzoeken uit. De artsen hebben een dag de tijd om de MRI- en CT-beelden te beoordelen op de computer en daarna hebben zij alleen nog de uitgeprinte beelden omdat de oude beelden verwijderd moeten worden. Daarnaast kennen zij bijna geen privacy en controleren zij niet de geboortedatum zoals wij dat gewend zijn. Wanneer een onderzoek klaar was stond de volgende patiënt al naast het bed om de vorige patiënt zijn plaats in te nemen. Dit was nodig om meer patiënten op een dag te kunnen behandelen. De apparatuur waar zij mee werkte was gedateerd maar zij gebruikte het zo optimaal mogelijk.
Wanneer ik iets wilde zien in het ziekenhuis, was dit geen probleem. Ze namen de tijd om alles uit te leggen en namen me mee naar verschillende afdelingen. Zo heb ik naast de X-ray room, echo, MRI en CT meegelopen op de interventie radiologie, doorlichtkamer, de bloedafname, een operatiekamer, mammografieën gezien en zelfs eentje mogen maken!
Elke ochtend gingen wij met een taxi naar het ziekenhuis, dit was ongeveer 10 minuten. Iedereen ging naar zijn eigen afdeling en rond lunchtijd spraken wij weer af. De lunchbreak werd ingevuld met de leukste restaurantjes en koffiebars. Soms haalde we een massage of gingen naar een nagelstudio. Wanneer we thuis kwamen werd altijd aan ons gevraagd hoe onze dag was geweest. Dit voelde alsof je echt thuis kwam, heel fijn. In de avond was altijd wat te doen; taalles, spelletjes, film kijken, Vietnamnees leren koken en de barbecue avond. We leefde het leven van een koning, elke dag werd voor ons gekookt, het ontbijt stond klaar, de koelkast zat propvol met allemaal lekkers, onze bedden werden opgemaakt en ons huis werd bewaakt door de guard.
Omdat ik vier weken op de afdeling Radiologie werkte, leerde ik de collega’s goed kennen. Op een dag vroegen zij mij mee naar een verjaardagsfeest. We gingen eerst traditioneel Vietnamees eten en daarna (natuurlijk) karaoke zingen. Het was zo’n leuke ervaring om dit te mogen mee maken.
Op donderdag maakte wij altijd plannen voor het weekend. Met hulp van de WtW staff plande wij onze reisjes. Zo zijn wij naar Bach Ma, Imperial City, highlights van Hué (lady budha, abandoned waterpark, tu duc tombs), het strand, Phong Nha en de duck stop geweest. Dit waren stuk voor stuk fantastische ervaringen. Daarnaast durfde ik het aan om een scooter te huren in het chaotische verkeer van Vietnam. Als je dit durft, het is een geweldige beleving!
De laatste twee weken stond ik ingepland op de Radiotherapie. Wauw, ik was verbaasd, ze bestralen honderd (!) patiënten op een dag op een linac. Bovendien hadden ze dezelfde apparatuur als in Nederland. Daarnaast bestralen zij in dit ziekenhuis als enige in het land kinderen. Helaas duurde mijn stage op de radiotherapie maar drie dagen, vanwege het corona-virus werd ik verzocht het land zo spoedig mogelijk te verlaten.
Ondanks de verkorting van de stage heb ik een onvergetelijke tijd gehad en zou ik dit iedereen aanraden. Laat je niet afschrikken door de prijs of het alleen reizen, het is het allemaal waard!
